Onderzoek internetinstructie. Zo’n vijftig mensen binnen verschillende kantoren van de belastingdienst opgezocht. Gewoon via Google. Gewoonlijk kom je privénamen tegen via netwerksites als Plaxo, Linkedin, Schoolbank of Hyves.
Hoeveel heb ik er gevonden? Één maal raden...
Nul!
Dit is geen toeval natuurlijk. Er ligt binnen de dienst, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, een interne instructie die:
1. regelt dat klerken niet actief een profiel aanmaken op netwerksites of een eigen site registreren,
2. regelt dat klerken zich niet passief bekendmaken via internetfora of reacties op blogs,
3. regelt dat klerken niet e-mailen vanuit de dienst en
4. regelt dat klerken zich niet op een andere manier profileren waardoor men indirect het risico neemt op een internetsite terecht te komen.
Dit is naar mijn smaak sektarisch gedrag. De Belastingdienst manifesteert zich als een geheime organisatie waarvan niet geweten mag worden:
1. wie de operaties bemannen (NAW + profielen),
2. met wie individueel relaties worden onderhouden (“who the clerk is banging”) en
3. wat de overige activiteiten zijn van de dorknopers.
Goed nieuws wat mij betreft. Hiermee presenteert de parasiet zijn achilleshiel. Het kan niet beter. Zo wordt weer eens bewezen dat angst voor de buitenwereld de norm is onder de systeemplafonds van de kleurloze pennelikkers.
En gelukkig: voor het opsporen van een lastige klerk heeft men het wereldwijde web helemaal niet nodig.
