Twee weken terug verspreidden de vale klerken zich nog, nu komt de plaagstoot.
Een aanslag van 130K voor een stilliggende vennootschap. 500K geschatte omzet.
Kreeg ik begin jaren ’90 ook, aanslagen van ver boven de 100K per slapende vennootschap. Ik vroeg ze eens waarom. “Ja, onder de vijf, zes nullen reageert u niet.” was de respons vanaf de Coentunnelweg. Zat wat in.
Wel was voor mij het bewijs geleverd dat feiten er niet toe doen. Slaaf zul je worden, slaaf zul je zijn, slaaf zul je blijven. Dat was de boodschap. Sindsdien heb ik nooit meer een boekhouding ingeleverd.
Strafregels heb ik eveneens nimmer geschreven vroeger. “Dan sturen we je van school”, hoor ik nog uit een walgelijke truttenkeel komen. Het raakte me niet. Ik was al om. Ik was geen slaaf. Mijn ketenen waren al door. Negen maal hebben deze onderdrukkers me uit hun zieke gebouwen gestuurd. Niet dat je buiten perse gelukkiger werd, maar ik kon niet anders.
Maar dit terzijde.
De illusie dat de vijand aan de Nieuwe Steen de strijd correct zou voeren heb ik nooit gehad.
Het zijn ook slechts fiscale operationele geïndoctrineerden met een klein denkraam daar in Hoorn. Daarbij kennen de commies de geplogenheden van de faire strijd niet. Waar hadden ze dat moeten leren? Het is voor het eerst dat iemand terug slaat.
Ik hecht aan het correct voeren van de strijd. Wij staakten het vuren hangende de meeting op de 19e maart. Ondertussen bereiden we een verweerschrift voor.
De woonst van de onnoembare is ondertussen niet meer bezocht. Zijn naam is onnoembaar tot de meeting met de ontvanger. Ondanks een Molenkamp die vragen stelt die we onmogelijk kunnen beantwoorden zonder kasbonnen en het feit dat hij Stoevelaar aan de hongerpaal zet, hebben we deze apparachik thuis nog niet opgezocht. Gaan we ook niet doen.
Tol en anderen zoeken we thuis ook niet op. Nee, zichtbare morele superioriteit is key. Zelfs al zijn we zelf niet roomser dan de paus. Onze acties moeten voldoen aan de natuurlijke redelijkheid, billijkheid en goede trouw. Dit helpt later twijfelaars over de streep.
En het contrasteert leuk met het mes dat de staatscollaborateurs in de buik van de entrepreneur steken.
HGR
