bericht van IV in cc
Heer Vrolijk, saluut,
Terugkomend op Uw vraag over fraude en ontduiking versus ontwijking, ga ik eerst in op de relatie van de particulier met de staat.
Deze betrekking is geregeld in door apparachiks bedachte rechtsregels. Verzonnen “positief” recht hertekent natuurrechtelijke grenzen tussen mensen en andere rechtssubjecten. Wat rechtmatig is wordt gecriminaliseerd en een deel van de samenleving mag legaal beschikken over middelen die aan anderen toebehoren.
Dit recht bevoordeelt de parasiet en berooft de producent. U voelt de logica wel aan, heer Vrolijk, dat de producent zich tegen deze situatie wil verzetten.
Fiscale fraude en ontduiking zijn in licht niet meer dan zelfverdediging.
Ondanks de propaganda die de media en de scholen dagelijks afvuren op de natie, kunnen fiscale fraudeurs altijd nog op meer sympathie rekenen dan bijvoorbeeld anderen die hun rekeningen in het zakenleven niet betalen.
Een onderdeel van deze propaganda is de frase: ‘je benadeeld niet de fiscus, maar andere “burgers”, want deze moeten nu het tekort aanzuiveren’, of: “als men niet zou frauderen, dan zouden de tarieven omlaag kunnen’.
Het zijn enkel de grootste conformisten of mensen die lijden aan het Stockholm Syndroom die deze kletskoek napraten.
Dit zou immers enkel waar kunnen zijn als,
1. het saldo aan staatsuitgaven vast zou liggen en als,Pas dan moet Marietje bijpassen wat Jantje te weinig betaalt.
2. dit saldo niet door de mens kan worden beïnvloed.
Feitelijk zijn het enkel de Staat en haar collaborateurs die bepalen wat het saldo aan uitgaven is en derhalve verantwoordelijk zijn voor een eventuele verhoging van de belastingen.
Voorts overweeg ik dat de fiscus het misgelopen geld niet kwijt is. Jantje gaat zijn besparingen immers omzetten in auto’s, benzine en drank. Ik vermoed daarom dat het de staat niet slechts te doen is om het geld, maar met name om de fiscale registratie van de particulier en zijn handelingen.
Macht over de natie, totale controle, is mijns inziens een - fiscaal - doel achter het belasten van het inkomen van particulieren en bedrijven.
De ethiek die de collaborateurs hierbij hanteren verwerp ik volledig. Een ethiek immers die eigendomsrechten - de recht op het eigen lichaam en haar voortbrengselen - niet respecteert is geen ethiek. Zodra men zich in deze kronkels gaat begeven, kan men zich bijvoorbeeld gaan afvragen hoe men de ander best kan doden, of hoe men zijn slaven het best kan houden.
Ik blijf daar liefst ver bij verwijderd, heer Vrolijk.
Compliance zou wat mij betreft hoogstens pragmatisch mogen zijn. De kans bestraft te worden voor een slachtofferloze misdaad is aanwezig. Die risicoafweging moet een ieder zelf maken.
Voorts overweeg ik dat belasting ontwijken moet. Kiezen voor niet ontwijken zou immers een vrijwillige en onverschuldigde betaling aan een criminele organisatie inhouden! Niet best dunkt mij.
Tot zover,
Enjoy the fight,
IV
