Interviews Henk van de Broek
Henk is een middelgrote man van 51 jaar, iets te zwaar, baardje, wat vale huid, goedkope schoenen, fantasietrui, huis in de Rijswijkse Deltawijk, drie dochters waarvan er nog een op school zit. Middelste dochter gaat naar de politieopleiding. De oudste gaat in april 2009 naar Afghanistan, de jongste wil psychologie studeren in Leiden.
Trees, zijn vrouw loopt wat moeilijk op plastic Crocks. Ogen staan dicht bij elkaar. Jongste dochter Marja beweert dat haar vader haar heeft gekozen uit zekerheid, risicoavers als hij is. Een knappe vrouw heb je nooit alleen heeft hij een keer gezegd.
Henk zou een kleurloze leraar of lagere gemeenteambtenaar kunnen zijn.
In zijn carrière bij de belastingdienst Den Haag is Henk van de Broek tot 2005 controleur geweest. In dat jaar is hij met klachten van depressieve aard in de ziektewet gegaan.
Henk is de eerste in mijn serie vraaggesprekken bij mijn onderzoek naar het psychologisch profiel der staatscollaborateurs.
Ik heb de aanvragen voor de gesprekken gedaan als “Charlotte Inez van Veen”, dochter van geëmigreerde Nederlandse ouders en gestudeerd in Hartfort. Dit kon mijn accent verklaren.
Henk heeft zich laten overtuigen door zijn psycholoog om mede te werken aan mijn vraaggesprekken. Zelf wilde hij niet. Hij wist dat ik het sektarische aspect van de Belastingdienst onderzocht. Hij wilde - wellicht terecht - zelf de regie houden binnen zijn losmakingsproces.
Ik neem de gelegenheid te baat Henk de danken voor zijn openheid in de interviews en het feit dat hij de staat heeft kunnen verlaten.
Henk is voornemens een stichting op te richten voor ex belastingambtenaren die uit de dienst gestapt zijn.
Mocht de relevantie dit gebieden zal ik delen van de interviews met Henk en anderen publiceren. De namen van de geïnterviewden zijn veranderd.
